มารยาทในการเล่นพระ

 การเล่นพระในปัจจุบันนับว่าแพร่หลาย โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ได้รับความนิยมอย่างสูง แต่สิ่งที่คนอาจจะลืมกันไปหรือมองข้ามไปไปคือมารยาทในการเล่นพระ สำหรับผมถือว่าเป็นสิ่งแรกที่ควรคำนึงถึง การดูพระเป็นหรือไม่เป็นไม่ใช่เรื่องใหญ่ การใช้เวลา การฝึกดูของจริง ก็อาจเรียนรู้ตามทันกันได้ แต่ถ้าไม่มีมารยาทในการเล่นพระ ต่อให้มีโอกาสได้ดูพระแท้กว่าคนอื่นก็อาจจะในวงการได้ไม่นานเพราะขาดมารยาทในการเล่นพระ ครูบาอาจารย์สอนนักสอนหนาว่าอย่าดูพระให้ใครเพราะไม่เกิดประโยชน์อะไรมีแต่เสียกับเสีย เพราะการดูพระให้ใครแล้วถ้าไปบอกเขาว่าเก๊ ก็อาจมีปัญหาได้ นอกจากเสียว่าเป็นคนกันเองเท่านั้นที่อาจจะบอกได้ หรือบอกเขาเก๊เขาไปคืนให้คนขาย คนขายคงไม่พอใจที่ทำให้เขาขาดรายได้ไป หรือแม้แต่กระทั้งเจ้าของก็อาจจะโกรธได้เพราะเขาซื้อมาเป็นหลักหมื่นหลักแสน พาลโกรธไม่คุยด้วย หรือบางทีระงับสติอารมณ์ไม่ได้อาจชกปากเราก็เป็นได้ ทั้งๆทีก่อนให้ดูบอกว่าวิจารณ์ได้เต็มที่เลย ตรงนี้เป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยที่ปรมาจารย์ในอดีตสั่งสอนกันมา ผมเห็นในปัจจุบันเล่นพระได้ไม่กี่วันก็สามารถชี้เก๊แท้ได้แล้ว ตรงนี้น่าเป็นห่วง เพราะทำตัวเป็นเซียนแล้วนอกจากจะผิดกฏข้อแรกแล้วคือดูพระให้คนอื่นแล้ว ความซวยก็ตามมาอีกคือซื้อของแพง ก็เป็นเซียนแล้วนี่ต้องซื้อของแพงอย่างเดียว การหลีกเลี่ยงการดูพระถ้าเขาคะยั้นคะยอให้ดู ก็อาจออกตัวว่าดูไม่เป็นหรือบอกว่ายังไม่รัก(ความจริงอาจจะเก๊ตาเปล่าแทบไม่ต้องส่องเลย) บทความนี้ไม่ใช่เชิงวิชาการ ซึ่งค่อยๆทยอยมาเล่าสู่กันฟังในคราวหน้า เป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันไม่มีข้อยุติผิดถูกแต่ก็เป็นข้อเตือนใจเอาไว้พิจารณา หมายเหตุตรงนี้ไม่ได้หมายถึงคอลัมถ์ตอบเก๊แท้ตามนิตยสารต่างๆหรือแม้แต่ในเวปต่างๆ ตรงนี้ไม่เห็นหน้ากัน ตอบหรือให้ข้อคิดเห็นแล้วก็ตัวใครตัวมัน ก็อยากให้ตอบเองนิ แต่ผมหมายถึงในชีวิตประจำวันไม่เชื่อก็ลองดูพระในคอเจ้านายองค์ที่เลี่ยมทองฝังเพชรซักองค์ซิ แล้วลองตีเก๊ดู อะไรจะเกิดขึ้น? สำหรับวันนี้ขอจบบทความแรกก่อน คราวหน้าจะมาพูดคุยเรื่องมารยาทเรื่องอื่นๆต่อ ขอบคุณครับ