หลวงตายม ผู้จรรโลงพุทธศิลป์และพุทธคุณแห่งพระบรมศาสดา

หลวงตายม หรือ "พระนิยม" (จิตตวโร)

เดิมชื่อนิยม เจียมอยู่ เกิดเมื่อปีมะโรง พ.ศ.๒๔๘๓ เกิดที่บ้านม่วง ต.บ้านเบิก อ.ท่าวุ้ง จ.ลพบุรี บิดาชื่อ น.ท.เยิ้ม มารดาชื่อนางแสง เจียมอยู่ มีพี่น้องเพียง ๒ คนคือนอกจากท่านเป็ยบุตรคนโต ยังมีน้องสาวอีกคนชื่อนางหนิง หลังจากที่จบการศึกษาจากโรงเรียนเพาะช่าง ท่านก็ยึดอาชีพส่วนตัวด้านช่างศิลป์มาโดยตลอด และมิได้มีครอบครัวเพราะจิตใจฝักไฝ่ในงานศิลป์เป็นชีวิตจิตใจ จนเข้าบวชที่วัดยวด เมื่อปี ๒๕๒๖ มีพระครูอนุยุตศาสนกิจ เป็นพระอุปัชฌาย์ หลังจากที่บวชแล้วได้ศึกษาเล่าเรียนพระธรรม และบำเพ็ญตนเป็นสาธารณะประโยชน์ โดยเฉพาะงานด้านช่างศิลป์ของวัดยวดทั้งหมดจะเป็นภาระของท่าน

เมื่อ มีการขุดค้นพบกรุวัดสัมฤทธิ์ ได้มีญาติโยมนำผงอิธิเจจำนวนมากมาถวายท่าน โดยเฉพาะผู้ใหญ่น้อย มาสำราญ ได้นำผงฯ มาให้ท่านมากที่สุด

ครั้งแรกที่ หลวงตายมสร้างพระพิมพ์ด้วยเนื้อ ผงฯ นี้ พระในวัดและบุคคลรอบๆ วัดต่างติฉินหาว่าท่านคงเสียสติไปแล้ว ต่อมาภายหลังหลวงตาจึงแอบเล่าให้คนใกล้ชิดฟังว่า มีพระภิกษุชรามากมาเข้าฝันท่านบอกให้ท่านสร้างพระ พร้อมกับบอกวิธีการสร้างให้ท่าน ท่านจึงดำริสร้างขึ้นเป็นพระพิมพ์ต่างๆ แจกให้พุทธศาสนิกชนได้ติดตัวบูชาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ อีกทั้งเป็นการรักษาผงอิธิเจฯ อันมีค่าสูงสุดนี้ มิให้มลายหายไป สมดั่งเจตนาของพระเกจิฯ โบราณที่ได้บำเพ็ญเพียรสร้างสรรไว้ เพื่อจรรโลงพระพุทธศาสนาให้สถาพรสืบไปชั่วกาลนาน

จนใน ที่สุดหลวงตายม ก็สามารถนำผงอิธิเจล้วนๆ มาสร้างเป็นพระพิมพ์ต่างๆได้สำเร็จ โดยท่านได้พัฒนาสูตรส่วนผสมต่างๆ มากมาย สูตรที่มีผงอิธิเจมากที่สุดคือ ผงฯล้วนผสมน้ำมันตังอิ้ว เนื้อพระจะค่อนข้างใส เนียน ดูคล้ายขนมเข่งตากแห้ง แต่ข้อเสียคือผิวพระจะแตกลั่นอ้าทุกองค์ เนื้อนี้พบได้น้อยถือว่ามีผงฯมากสุดและหายากสุด
นอกจากนั้นก้ยังมีการผสม ว่าน ๑๐๘ เกษรดอกไม้ ดอกไม้บูชาพระตากแห้ง กล้วย ผงก้านธูปหน้าแท่นบูชาหลวงพ่อใหญ่ และที่มีน้อยอีกสูตรหนึ่งคือ เนื้อผงฯ ผสมดินก้นกรุวัดสัมฤทธิ์(หายากสุดๆ) และเนื้อผงฯโรยผงตะไบพระพุทธรูปเก่าโบราณวัดสัมฤทธิ์

หลวงตายม ท่านสร้างพระสมเด็จวัดยวดเองตามลำพังมีคนอื่นช่วยบ้างเล็กๆน้อยๆ เป็นบางครั้งเท่านั้น เช่นบ้างก็ช่วยหาผงฯ มาให้ บ้างก็ช่วยท่านตำผงที่จับแข็งเป็นก้อน แต่ท่านจะกดพระใส่พิมพ์ด้วยตัวท่านเองทั้งหมด พระสมเด็จวัดยวด จึงถือว่าเป็นพระพิมพ์ที่มีส่วนผสมของผงหลวงพ่อสัมฤทธิ์มากที่สุด แบบใส่กันล้วนๆ เป็นเนื้อหลักประมาณว่า ๘๐-๙๙ % เลยทีเดียว จะมีส่วนผสมอื่นปนบ้างเท่าที่จำเป็นเพื่อให้เนื้อพระยึดเกาะกันแน่นและแข็งแรง คงทนเท่านั้น !!
ประมาณว่าหลวงตายม ท่านสร้างพระสมเด็จวัดยวดนี้ราวๆ ปี ๒๕๒๘ - ๒๕๓๔ ได้พระสมเด็จและพิมพ์อื่นๆ ได้ประมาณ ๙,๐๐๐ - ๑๐,๐๐๐ องค์ ท่านสร้างพระเป็นประจำทุกวัน ทำไปแจกไป ท่านมักนำพระไปแจกในขณะที่ออกไปบิณฑบาตรด้วยเสมอ แจกแบบนับหัวตามจำนวนคนในครัวเรือนกันเลยทีเดียว คนในพื้นที่จึงไม่ค่อยจะเห็นคุณค่าของพระสมเด็จวัดยวดนี้กั้น เวลาวัดมีงานท่านก็จะปั๊มตาวัดด้วยหมึกสีแดง ใส่ซองกิ๊บพลาสติกเตรียมให้เจ้าอาวาสแจกตอบแทนแก่ญาติโยมผู้มาร่วมงานและ ร่วมทำบุญที่วัด แสดงถึงเจตนาในการสร้างพระของท่านที่มุ่งเผยแผ่พระพุทธศาสนา ตามเจตนาเดิมของผู้ทรงอภิญญาที่สร้างผงอิธิเจนี้บรรจุกรุไว้แต่โบราณกาล มิได้มีจิตเจตนาด้านพุทธพาณิชย์แต่ประการใด

ท่าน หยุดสร้างพระสมเด็จวัดยวดในราวๆปี ๒๕๓๔ และหันไปจับงานวาดภาพสีน้ำแทน แต่ท่านได้เหลือผงฯ ที่ท่านผสมแล้วไว้จำนวนหนึ่ง อีกทั้งแม่พิมพ์พระสมเด็จของท่านไว้ที่วัดทั้งหมด ซึ่งต่อมาพระวิจารย์(ผู้ดูแลท่านในช่วงปลายชีวิตของท่าน)ได้นำผงฯ ที่ท่านผสมไว้นี้ไปสร้างพระสมเด็จวัดยวดขึ้มอีกรุ่นหนึ่ง

ใน ปี ๒๕๔๕ สุขภาพท่านเริ่มเสื่อมถอยลงจนไม่สามารถออกไปบิณฑบาตรได้ ก็ได้พระวิจารย์ (ขันติโพ) พระในวัดยวดนี้เป็นผู้คอยอุปถัมภ์ดูแล จนในปี ๒๕๔๙ สุขภาพของท่านยิ่งทรุดหนักลง นางหนิงน้องสาวคนเดียวของท่านจึงมาขอรับตัวไปดูแลรักษา แต่ติดที่ท่านเป็นภิกษุจึงยากแก่การปฏิบัติ หลวงพ่อพระครูฯ จึงอนุญาตให้ท่านลาสิกขาเพื่อให้โยมน้องสาวพาไปดูแลรักษาที่จังหวัด เชียงใหม่ โดยโยมน้องสาวไม่ยินยอมให้ท่านนำสิ่งใดๆติดตัวออกจากวัดยวดไปเป็นอันขาด คงมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่หลวงตายมขอนำไปด้วยคือ"ภู่กัน"เพียงด้ามเดียว เท่านั้น ?
ในปี ๒๕๕๐ ท่านไปจากวัดยวดแล้วไม่นานท่านก็ถึงแก่อนิจกรรมจากโลกนี้ไปเหลือไว้เพียงพระสมเด็จวัดยวดเป็นผลงานอันยิ่งใหญ่ ทั้งในเชิงพุทธศิลป์ และพุทธคุณแหล่งผงอิธิเจโบราณ อันจะสถิตสถาพรคู่กับพระพุทธศาสนาไปอีกนานแสนนาน