หัวข้อ: กระทบไหล่นักฆ่าในคาเฟ่
กระทู้ และ ความคิดเห็นต่างๆ
หัวข้อกระทู้ที่ขึ้นมาให้อ่านกันนี้ ทุกคนคงเข้าใจว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอาชญากรผู้เหี้ยมโหดหรืออะไรทำนองนั้น และคาเฟ่ก็คงจะนึกถึงสถานบันเทิงที่มีนักร้องสาวสวยๆ ที่นักท่องราตรีและบรรดาเฒ่าศรีษะอสรพิษทั้งหลาย (รวมทั้งกระผม) ที่หลบภรรเมียแอบมาตามจีบคล้องพวงมาลัยช่วยส่งค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ให้แก่บรรดานักร้องสาวทั้งหลายทุกค่ำคืน ใช่ไหมครับ
ม่าย!!! ช่าย!!! คร๊าบบบบบ... แหะ..แหะ.. ต้องขออภัยที่ทำให้เข้าใจผิด แต่เป็นเรื่องกระทบไหล่นักฆ่าที่หลากหลายวัย จำนวนนับสิบๆคนจริงๆครับ นักฆ่าเหล่านี้เป็นนักฆ่าหน้าจอ LCD อาวุธคู่มือก็คือ คีย์บอร์ดนั่นเองครับ พอนึกออกหรือยัง ส่วนคาเฟ่ที่ว่านี้ ก็คือ อินเทอร์เน็ต คาเฟ่ หรือร้านเกมออนไลน์นั่นเอง ที่เปิดให้ผู้เข้ามาเล่นโดยไม่จำกัดเพศและวัย ขอให้มีเงินมาจ่ายค่าชั่วโมงเป็นใช้ได้
ก็สืบเนื่องมาจากที่คอมพ์ฯของผมมันเสียต้องส่งซ่อม ก็เลยทำให้ไม่มีเครื่องมือที่จะเข้าไปในอินเทอร์เน็ต เพื่อเข้าไปในเว็บต่างๆ ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของตัวกระผมเอง จะขอยืมใครเขาก็เกรงใจ เพราะใช้งานนานเป็นชั่วโมงๆ อัพเดตรายการพระเครื่องที่ลงขายในเว็บที่ลงฟรีบ้าง เสียตังค์บ้าง เป็นประจำทุกวัน
ทีนี้เมื่อขาดเครื่องมือที่จะใช้ทำมาหารับประทานก็บังเกิดความทุกข์ใจ หงุดหงิดเหลือกำลังลาก ไม่ทราบว่าเพื่อนๆสมาชิกเป็นกันบ้างหรือเปล่าที่วันไหนไม่ได้เปิดคอมพ์ฯเข้าไปเล่นเน็ตแล้ว จะเกิดความรู้สึกอย่างไรบ้าง? สำหรับตัวกระผมเองเหมือนจะลงแดงตายซะให้ได้ นึกไปนึกมาว่าจะทำอย่างไรดีจึงจะหาคอมพ์ฯมาใช้แก้เหงามือได้ที่ใดบ้าง ก็เลยปรึกษาพวกเด็กๆข้างบ้านดู มันก็เลยแนะให้หายโง่เลยว่า "ลุงไม่ลองไปร้านเกมดูล่ะ"
ครั้งแรกไม่กล้าครับ เพราะเคยเดินผ่านตามร้านเห็นรองเท้ากองอยู่หน้าร้าน ส่วนข้างในเด็กๆเต็มไปหมด ชักหลายวันเข้า เริ่มทนไม่ไหวแล้วตู เอาวะ ลองๆดู ก็เลยย้ายสังขารโทรมๆเข้าไปในร้านเกมหรือคาเฟ่ที่ว่า แต่เลือกร้านที่เปิดใหม่ๆดูดีหน่อย เป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตเลยครับที่ได้เข้าไปเปิดหูเปิดตา ไอ้เด็กดูแลร้านเห็นผมเข้าไปครั้งแรก มองผมแล้วทำหน้างงๆ มันคงนึกว่าตาคนนี้คงมาตามหลานมั้ง
แต่พอผมบอกว่า "ขอใช้เล่นเน็ตซัก 2 ชั่วโมง เหอะ คอมพ์ที่บ้านมันเสียว่ะ" ก็เลยถึงบางอ้อ จัดแจงเปิดเครื่องให้เล่นเสร็จสรรพ พร้อมกับตัวกระผมก็เข้าประจำการ เอ๊ย !! ประจำที่ ทั้งร้านมีแต่เด็กๆทั้งนั้น ตั้งแต่อายุ 7-8 ขวบ ไปยันวัยรุ่น 20 ต้นๆ ทั้งร้านมีไอ้เฒ่าหัวหงอกคือผมหลงเข้าไปอยู่คนเดียว ซักพักนึงเหมือนอยู่ในสมรภูมิรบหรือในนรก มีแต่เสียงด่าทอ เสียงสบถของเหล่านักฆ่าหน้าจอที่กำลัง "อิน" อยู่กับเรื่องราวในจอที่กำลังยิงกันไฟแลบ ระเบิดไฟลุกท่วม เพียงแต่ไม่มีเสียงดังออกมาจากจอเท่านั้น เพราะมันใช้เฮดโฟน กันทุกโต๊ะ จะมีก็เสียงด่าทอดังขรมไปหมดชนิดที่ถ้าบุพการีของพวกมันได้ยินเข้าก็คงใช้ไม้เรียวหรือไม้ตะพดถลกหนังไอ้ลูกหลานปากร้ายเหล่านี้แน่ๆ
ก็เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผมจริงๆครับที่ได้เห็น ก็เลยเข้าใจว่าเด็กติดเกมมันเป็นอย่างไร แต่ไอ้ผู้ใหญ่หัวหงอกแบบผมนี่นะซิ ไม่ได้ติดเกมแต่ดันผ่าไปติดอินเทอร์เน็ตขนาดหนัก ขนาดเข้าไปเล่นในร้านเกมร่วมกับเด็กๆก็เอา หุ..หุ.. ไม่รู้เพื่อนๆเป็นเหมือนผมบ้างหรือเปล่าครับ
ผมก็เคยเข้า ไป ใน สนามรบ เหมือนกัน ครับ
แบบนั่งเล่น อยู่ดีๆ ตะกวด วิ่งกัน พล่าน ปลัด ขิก ปวิวว่อน
ครั้งหนึ่ง....เคยประกอบอาชีพแบบนี้หละ...โอ้ย...สารพัด ใจไม่แข็งพอครับ.เสียงด่าทอสารพัด พ่อ แม่ เข้ามาตามลูกเด็กติดค่าเกมส์..อิอิอิ อันนี้สำมะคัญ
เปิดอยู่ได้ครบปีก็เลิก..ขายอุปกรณ์ขาดทุนไป นึกแล้วก็ดีว่าเราเหมือนเลิกทำบาปครับ....
เอาน่า อาจารย์ ถือซะว่าเปิดหูเปิดตา กับโลกภายนอกในยุคใหม่
ดีนะอาจารย์แค่ได้ยินเสียง บางคนได้ดูหนังสดกันเลยที่เดียว 55+
แสดงว่าท่านตกข่าวสิครับ
ยิงกันตายในร้านเกม ตีกันหน้าร้าน ในร้าน ข่าวออกมาเยอะแยะ ครับ บางทีมั่วสุมกันในร้าน
ถ้าท่านอยากเห็นไปเล่นร้านเกมแถวหน้าโรงเรียนมัธยม อาชีวะ มหาลัย ทุกวันเด๋วท่านก็ได้เห็นเองละครับ 55+
