หัวข้อ: บ่นกันสนุกครับ

      นาน ๆ ทีหาเรื่องบ่นไปตามประสา  ความจริงอยากจะบ่นบ่อย ๆ นะครับแต่ติดที่ระเบียบเว็ปเรื่องการโพส  เพราะเรื่องแต่ละเรื่องมันก้ำกึ่งทั้งนั้น  ก็เลยหาเรื่องมาปั่นกระทู้ไม่ได้เลย  พอมารอบนี้เลยรวมมาหลายเรื่องเลย  เอาให้สนุกได้แง่คิดกันด้วยครับ

            เรื่องแรกผมได้อ่านกระทู้ของเว็ปมามีอยู่กระทู้นึงที่ถามเรื่องการรับของโจร  ถึงแม้ผมจะได้ตอบไปในกระทู้นั่นแล้ว  แต่ก็ขอเล่าไว้ให้เตือนใจนะครับ  เมื่อสี่ห้าปีที่แล้วที่ผมเพิ่งฮึดกลับมานั่งส่องพระใหม่  หลังจากโดนจนเจ็บน้ำตาร่วงมา  เพียงแต่ว่าตอนนั้นผมย้ายมาอยู่สุราษฏร์ธานีเรียบร้อยแล้ว  ผมไม่รู้เลยว่าเราจะไปเริ่มที่ไหน  มึนไปหมด  (ในปัจจุบันมีหลายที่ครับแต่ที่เยอะที่สุดคือโรงหนังเก่านิโด้)  ก็เลยลองขี่รถตระเวนแถวกองบินดู  ก็ไปเจอแผงพระเล็ก ๆ อยู่แถวกองบิน  พูดคุยกันก็ได้ความว่าเขารับพระมาจากวัยรุ่นแถวนั้น  มันเอาจากบ้านมาขายเอาเงินไปเที่ยวกัน  แต่เขาก็ไม่เอาทั้งหมดเพราะดูไม่ได้ทุกองค์ดูได้แต่พระทางใต้  ส่วนพระหลักราคาสูงก็ไม่มั่นใจ  บางครั้งพวกนี้ก็เอาพระเก๊มาบ้างเหมือนกัน  ตาดีได้ตาร้ายเสีย  ผมจึงนัดกับเจ้าของแผงว่ามาวันไหนก็มาดูด้วยกัน  ว่าแล้วมหกรรมกวาดพระราคาถูกก็เริ่มขึ้น  ผมก็ได้พระราคาไม่แพงมากมาปล่อยราคาพอได้กำไร  คนเอาไปปล่อยต่อได้ดี  การเงินคล่องตัวขึ้นทันตาเห็น  จนกระทั่งวันนึงมีพระหลวงปู่ทวด  เนื้อว่าน  ซึ่งผมไม่ค่อยรู้เรื่องจริง ๆ แต่ดูจากความเก่าและความแห้ง พ.ศ.ลึกแน่นอน  เจ้าของแผงไม่กล้าเสี่ยงเพราะกลัวเก๊  ผมจึงรับมาในราคาหนึ่งพัน  พอนำกลับมาให้หัวหน้าซึ่งเป็นแฟนพันธ์แท้หลวงปู่ทวดถึงกับตะลึงเพราะมันคือหลวงปู่ทวดวัดช้างไห้ ปี ๒๔๙๗ หัวหน้าบอกแค่ว่าหมื่นนึงเอาไหม  โอ้...เอามาพันเดียวไม่ทันข้ามวันหมื่นนึงแล้ว  ตกลงทันที  หลังจากนั้นอีกห้าวันได้รับแจ้งว่ามีตำรวจต้องการพบจึงไปพบ  ได้รับแจ้งว่าพวกเข้ารับแจ้งว่ามีคนแจ้งความว่าพระถูกขโมย  สามารถจับวัยรุ่นที่ขโมยได้  ทั้งหมดให้การซักทอดว่าเอามาปล่อยให้กับผม  โอ๊ย...ได้ฟังลมแทบจับ  งานนี้ถูกไปให้ปากคำที่โรงพักพร้อมนายทหารพระธรรมนูญ  โชคยังดีที่ได้คุยกับเจ้าทุกข์  เจ้าทุกข์แจ้งว่าถ้านำมาคืนได้หรือนำเงินมาให้หนึ่งแสนบาทค่าพระก็จะไม่ติดใจเอาความ  ว่าแล้วก็รีบตาลีตาเหลือกกลับมาหาหัวหน้าทันที  โชคยกกำลังสอง  หัวหน้าปล่อยพระไปแล้วเมื่อวานราคาสามหมื่นบาท  จึงขอให้หัวหน้าติดต่อคนซื้อให้เพื่อเจรจา  สุดท้ายเมื่อคนซื้อทราบว่าเป็นพระที่ถูกขโมยมาจึงนำมาคืนให้แต่ขอเงินคืนพร้อมกับค่าเสียเวลาผมจึงขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวจ่ายเงินไปสามหมื่นห้าพันบาท  งานนี้จึงจบจะว่าจบแบบแฮปปี้ก็บอกยากเพราะผมยิ้มไม่ออกจริง ๆ งานนี้เกือบไป  เกือบเสียประวัติโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์เสียแล้ว  ตั้งแต่นั้นมาเวลาไปหาพระนอกสนามผมจึงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น  บางทีเคยเห็นพระดีแต่พอดูใต้องค์เห็นมีเส้นใยคล้ายกำมะหยี่  ชวนให้นึกขึ้นได้ว่ามันไปงัดเอามาจากหน้ารถใครมาหรือเปล่าเนี่ย  สรุปสยองตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้

            เรื่องต่อไป  คนที่มีแผงพระน่าจะเคยเจอนะครับ  คนที่นำพระแท้มาปล่อยแต่ขอราคาสูงมากเพราะมันแท้  สุดท้ายก็ปล่อยไม่ได้  ผมเคยเจอครับตอนตระเวนอยู่ตามแผงพระ  มีลุงคนนึงนำพระหลวงพ่อโต กรุบางกระทิงมาปล่อย  เอามาปล่อยค่อนข้างสูงถึงห้าพันบาท  ผมเดินเข้าไปดูเห็นว่าแท้  แต่น่าจะปล่อยได้แค่สามพันสำหรับที่นี่(พระบางองค์ต่างสถานที่ราคาอาจต่างกันนะครับขึ้นอยู่กับว่าเราปล่อยที่ไหนหรือกับใคร  สายตรงหรือเปล่า)  จึงบอกไปว่าสองพันได้ไหม  เท่านั้นหล่ะด่าผมเสียแย่เลย  ว่าแล้วก็เอาไปปล่อยในแผง  ผมก็ลืมไปแล้วจนตอนบ่ายผมก็เห็นลุงแกนั่งซึมอยู่จึงได้เข้าไปถาม  แกถามผมว่าทำไมมันขายยากจังไปแผงไหนก็ให้แค่พันหรือสองพันเท่านั้นอย่างเก่งก็ได้แค่สองพันห้า  ผมจึงบอกแกว่าราคาที่ลุงต้องการถ้าลุงเป็นเจ้าของแผงเองก็ได้อยู่ครับ  แต่ลุงต้องเข้าใจด้วยว่าคนเช่าจากลุงไปเขาก็ต้องการกำไร  ถ้าเอาจากลุงไปห้าพันเขาจะขายเท่าไรหล่ะครับ  อีกอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไรจะขายได้ด้วยถ้าเอาจากลุงไปแล้วต้องเก็บไว้อีกสามเดือนจึงขายได้ช่วงนั้นเขาจะกินอะไรหล่ะครับ  ลุงแกนั่นฟังอย่างเศร้า ๆ แกบอกว่าต้องการใช้เงินจริง ๆ จะเอาไปประกับลูกชาย  ผมก็อยากช่วยอยู่แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะช่วยยังไง  พอดีนึกขึ้นมาได้ว่าวันรุ่งขึ้นจะมีนายทหารต่างหน่วยท่านนึงท่านชอบพระกรุมาก  มาราชการที่กองบิน  จึงลองโทรศัพท์เพื่อติดต่อดูปรากฏว่าได้ผลครับ  ท่านสนใจอยู่เลยนัดกันและพาลุงไปด้วย  ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ในราคาห้าพัน  แต่ก็ได้ในราคาสี่พัน  มีความสุขทุกคนครับ  ส่วนผมสุขใจอย่างเดียวครับงานนี้ไม่มีเงิน

            บ่นกันเรื่องสุดท้ายครับอย่างเพิ่งเบื่อนะครับอันนี้คุยกันสนุก ๆ พอดีมีคนถามถึงเรื่องโค๊ดกลับหัวซึ่งผมก็ให้ความเห็นไปแล้ว  เลยทำให้นึกถึงของแปลก ๆ ได้  พอดีว่าผมมีรุ่นพี่ที่รับเลี่ยมพระอยู่ในกองบินเราสนิทกันพอดูเลยครับ  วันนึงผมได้นำคำหมากมาให้เลี่ยม  พี่เห็นเลยสงสัยถามมาว่าของใครหรอน้อง  ผมก็ตอบไปว่าของท่านอาจารย์ทอง  วัดสถลครับพี่  แค่ได้ยินเท่านั้นประโยคต่อมาคือ  พี่ไม่เชื่อหรอก  อันนี้ผมก็ไม่ว่าครับ  ผมจึงได้บอกไปว่า  พี่ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรครับเพราะผมเข้าใจ  อาจารย์ทองท่านไม่นิยมฉันหมากด้วยเหตุนี้จึงไม่มีคำหมากแน่นอนครับ  แต่วันนั้นอาจารย์ท่านมอบให้ผมมากับมือของท่าน (ยังแห้งไม่สนิทด้วย) ท่านบอกว่าทดลองดูวิชาไม่ได้ใช้เดี๋ยวลืมหมด  มันยังไม่แห้งนะเอาไปตากแดดให้แห้งก่อน  ท่านทำไว้สองคำ  มอบให้ผมมาหนึ่งคำ  ด้วยเหตุนี้ผมจึงเชื่อว่ามันเป็นของแท้  แต่นอกจากคำพูดของผมแล้วมันไม่มีหลักฐานใดเลยว่าของชิ้นนั้นเป็นของแท้  ผมจึงมองไปว่าสักวันหนึ่งถ้าอาจารย์ท่านละสังขาร  หมากคำนี้ก็คงเป็นได้แค่ของปลอมชิ้นนึงที่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ว่ามันแท้  ว่าแล้วหลังเลี่ยมเสร็จก็เอาขึ้นคอทันที  งานนี้ใครว่าเก๊ผมไม่ว่า  เพราะผมรู้ว่าแท้คนเดียวเท่านั้นไม่เป็นไร 

            ท้ายสุดฝากภาพไว้ให้เตือนใจแบบขำ ๆ นะครับ  โอกาสหน้าจะมาบ่นอีกครับ

เดินทางใกล้ไกลปลอดภัยทั่วโลก

ด้วยความเคารพ

อ่านเพลินเลยครับ เรื่องที่พลาดไปแล้วถือว่าเป็นประสบการณ์ครับ เอามาเล่าต่อถือเป็นวิทยาทานครับ 

ปล.รถพี่คันนี้อย่าจอดแถวบ้านผมนะ ผมจองพระสมเด็จ องค์ใหญ่ดี 555

ขอบคุณครับที่มาบ่นให้ฟัง...3 ยิ้มครับ   

+1 ครับพี่ อ่านแล้วเพลิดเพลินจริงๆ ครับพี่ ได้ความรู้ ได้ข้อคิดอะไรอีกหลายอย่าง แถมยังมีขำขันตบท้ายด้วย ยังรอพี่มาบ่นเพิ่มอีกหลายๆ เรื่องนะครับ

ขอบคุณครับ

+1 สนุกดี

ผมก็เคยเจอครับเรื่องรับของโจรซวยกว่านั้นถูกกล่าวหาว่าฆ่าคนตายอีก เรื่องมีอยู่ว่ามีเด็กเอาพระมาขายให้ในราคาสูงทีเดียวผมจึงไม่เอ่ะใจแต่มีหลายองค์(ทั้งเก๊และแท้)ผมก็ชื้อในราคาเหมาเพราะองค์ที่แท้ก็คุ้มแล้ว อีกสองวันต่อมามีตำรวจมาที่บ้านเลยเพราะเด็กมันซักทอดมาหาผมโดนข้อหารับของโจร แต่พอเจรจากับเจ้าทรัพย์เท่านั้นแหละครับพระองค์ที่เก๊เจ้าทรัพย์บอกว่าไม่ใช่ของตนผมจึงให้เด็กบอกเจ้าทรัพย์ว่าพระที่ให้ผมเช่ามีตามนี้จริงๆแต่เด็กมันบอกว่าไม่ใช่ตามนี้เอาล่ะทีนี้งานเข้าผมจึงถูกตั้งข้อหารับของโจรทันทีเลย ตำรวจจึงเชิญผมไปให้ปากคำที่โรงพักแต่ระหว่างทางมีเด็กมากระซิบบอกผมว่าเจ้าทรัพย์กับเด็กที่เอามาขายให้มันเป็นน้าหลานกันจึงคิดว่าเป็นทีมงานที่จะเรียกเงินจากผมหรือเปล่าพอให้ปากคำผมก็ถามไปว่าน้าของเด็กแจ้งความจับผมข้อหารับของโจรไม่กลัวว่าหลานของตัวเองจะโดนข้อหาลักทรัพย์หรือทั้งสองตกใจที่ผมรู้ ผมจึงด่าไปว่าทำไมมึงจึงเอาเด็กมาหากินอย่างนี้(เด็กอายุ 11ปี)เดี๋ยวพวกมึงก็ไม่ตายดีหลอกพอให้ปากคำเสร็จก็กลับบ้าน(ยังไม่โดนจับ) พอวันรุ่งขึ้นประมาณหกโมงเช้าตำรวจมาที่บ้านอีกแล้วบอกว่าไอ้น้าหลานถูกยิงตายเมื่อคืนนี้ ผมตกใจมากกลัวยิ่งกว่ารับของโจรอีก ตำรวจเอาผมขึ้นรถไปโรงพักเลยสอบสวนนานมากเพราะตำรวจสงสัยผมคนเดียวเลยตอนนั้นภรรยาจึงได้ประกันตัวผมออกมาสู้คดี สรุปอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมาจับคนยิงได้เป็นเด็กโต๊บอลเพราะน้ามันติดหนี้โต๊ะบอลอยู่แสนกว่าบาทผมจึงหลุดส่วนข้อหารับของโจรผมให้เงินช่วยค่าทำศพเมียของผู้ของเมียผู้ตายก็ไม่ติดใจอะไรเพราะรู้มาแต่ทีแรกแล้วแต่ไม่ขอเกี่ยวด้วย ผมจึงไปรดน้ำมนต์ถวายสังฆทานปล่อยปลา ปล่อยนกและบอกกับตัวเองว่าถ้ามีใครมาให้เช่าพระที่เราไม่มั่นใจก็จะไม่เอาอีกแล้วเข็ดจริงๆ

ขอให้ทุกท่านจงมีสติอย่าประมาทโดยท่องคาถา "อย่าโลภ ๆ ๆ ๆ " แล้วจะปลอดภัย และพึงระลึกอยู่เสมอว่า "คนตายเพระาสมบัติ สัตว์ตายเพราะอาหาร" นี่คือสัจจธรรม ขอทุกท่านจงโชคดีครับ

เห็นโดน รับของโจรกันแล้วกลัวครับ ซื้อปกติดีกว่า