พระพุทธ 25 ศตวรรษเนื้อแร่-พุทธบารมี - webpra

เว็บ-พระ ประมูลพระเครื่อง ร้านค้าพระเครื่องออนไลน์

พุทธบารมี

ซื่อสัตย์ จริงใจ อัทธยาศัยดี มีความรับผิดชอบ ขอมอบสิ่งที่ดีให้กับทุกท่าน รับประกันพระแท้ทุกรายการ...

หมวด พระกรุ เนื้อดิน - เนื้อผง

พระพุทธ 25 ศตวรรษเนื้อแร่

ชื่อร้านค้า	พุทธบารมี - (คลิ๊กที่นี่เพื่อดู ข้อมูลเกี่ยวกับร้านค้า)
ชื่อเจ้าของร้านค้า	popsung (44)
ชื่อพระเครื่อง	พระพุทธ 25 ศตวรรษเนื้อแร่
อายุพระเครื่อง	61 ปี
หมวดพระ	พระกรุ เนื้อดิน - เนื้อผง
ราคาเช่า	-
เบอร์โทรติดต่อ	(ไม่แสดงเบอร์ เนื่องจากรายการนี้ไม่ได้ปล่อยเช่า)
อีเมล์ติดต่อ	www.popsung@hotmail.com
สถานะ
Facebook	Share
เปิดให้เช่าตั้งแต่วันที่	พฤ. - 03 ก.พ. 2554 - 17:24.04
แก้ไขข้อมูลล่าสุดเมื่อ	ส. - 19 ก.พ. 2554 - 08:01.20

รายละเอียด
พระเครื่องฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ อีกประการที่มีการบิด เบือนข้อมูลคือในระยะหลัง ๆ ที่พระเครื่องฉลอง “๒๕ พุทธศตวรรษ” ได้รับความนิยมศรัทธาจากสาธุชนแล้วก็มีการจัดแบ่ง “เนื้อพระ” พร้อม “พิมพ์ทรงพระ” ให้เป็นเนื้อและพิมพ์ นิยมมากขึ้นเพื่อรองรับเนื้อ “ทองคำ, นาก, เงิน” ซึ่งเป็นที่นิยมมากที่สุดตามลำดับโดยแบ่ง “เนื้อชิน” ออกเป็น “พิมพ์ มีเข็ม” นิยมมากกว่าพิมพ์ “ไม่ มีเข็ม” ตามที่ทราบกันดีอยู่แล้ว ส่วนทางด้าน “เนื้อดิน” ก็มีการจำแนก แตกสาขา ความนิยมออกโดยจัด “เนื้อสีดำ” เป็นเนื้อที่ได้รับความนิยมที่สุดชนิดเคยได้ยินว่ามีคน เช่าบูชาไปถึงองค์ละ ๔-๕ พันบาท เลยทีเดียวจากนั้นก็จัด “เนื้อสีช็อกโกแลต” ได้รับความนิยมรองลงมาและ “เนื้อแร่” ก็ได้รับความนิยมในระดับเดียวกับ “เนื้อช็อกโกแลต” ส่วนเนื้ออื่น ๆ ก็ได้รับความนิยมรองลงมาโดยมี รายละเอียดปลีกย่อย มากมายทั้งที่เป็นพระที่สร้างในพิธีเดียวกัน สำหรับพระฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ “เนื้อดิน” ที่มีการบิดเบือนกันก็คือ “เนื้อและสีพระ” ตลอดจน “ขนาดพระ” เพราะว่าพระที่เป็น “เนื้อดิน” สร้างด้วยกรรมวิธี “การเผา” เช่นเดียวกับพระเครื่องโบราณชนิด อื่น ๆ เช่น “พระคงลำพูน, พระ รอดลำพูน, พระนางพญาพิษณุโลก ฯลฯ” ในบันทึกการจัดสร้างระบุไว้ว่า “วัสดุที่ ใช้สร้างพระเนื้อดิน ทั้ง 2 พิมพ์ (พิมพ์เขื่องและพิมพ์ย่อม) ประกอบด้วยดินที่ขุดจากฝั่งทะเลสาบตำบลเกาะยอ จังหวัดสงขลา เพราะดินบริเวณนั้นมีลายเป็นพรายน้ำในตัว มีสีเหลือง นวลและละเอียดคล้ายกับพระเครื่องสมัยโบราณอย่างเช่น “พระบึงสาม พัน” ที่ ทำปลอมได้ยากนอกจากนี้ยังมีส่วนผสมอื่น ๆ อีกคือ ผงเกสรดอกไม้ ๑๐๘ ชนิด ว่านต่าง ๆ ดินจากหน้าพระอุโบสถของจังหวัดต่าง ๆ จากนั้นยังมีดินจากบริเวณที่จะสร้างพระพุทธรูปพุทธมณฑล ดินจากปูชนียสถาน ๔ แห่งในประเทศอินเดียเช่นที่ ประสูติ, ตรัสรู้, แสดงปฐมเทศนาและปรินิพพาน รวมทั้งผงจากพระเครื่องโบราณที่ชำรุด เช่น ผงพระสมเด็จ, นางพญา, พระรอด, พระ ขุนแผน, ผงนวโลหะ ซึ่งเมื่อสร้างเสร็จได้นำเข้าเตาเผาด้วยความร้อนสูงจึงปรากฏว่ามีสีแตก ต่างกัน เช่น สีดำ, เทา, ขาวนวล, พิกุลแห้ง, ครีม, ชมพู, น้ำตาลไหม้ ฯลฯ” จากบันทึกการจัดสร้าง ที่ยกมากล่าวนี้แสดงให้เห็นว่า “พระฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษเนื้อดิน” มีหลายขนาดและหลากหลายสีที่ เกิดจาก “การเผา” เฉกเช่น พระเนื้อดิน โบราณที่มีขนาดและสีที่ แตกต่างกันอย่างเช่น “พระลำพูน” ทั้ง “พระคง, พระ บาง, พระเปิม ฯลฯ” และพระ บางองค์ที่ถูกความร้อนมากก็จะ “หดตัวเล็กลง” หรือพระบางองค์ที่ผสมผงเกสรหรือว่านมากไปก็จะกลายเป็น “สีดำ” และบางองค์ที่มี “ผงนวโลหะ” (ผง ตะไบจากชนวนพระกริ่งของสมเด็จพระสังฆราชแพและท่านเจ้าคุณศรีสนธ์วัด สุทัศน์) ผสมอยู่มากเมื่อถูกความร้อนสูงผงนวโลหะก็จะละลายแผ่ซึมเข้าไปในเนื้อพระ ทำให้เป็น “สีดำ” หรือหากถูกความร้อนมากผงนวโลหะที่ละลายก็จะผุดออกมาจับ ที่ “ผิวพระด้าน นอก” เป็น ปุ่มสีดำ ที่มีทั้ง ด้านและแวววาว โดยพระเนื้อนี้กลับ กลายเป็นที่นิยมกันมากโดยเรียกว่า “พระเนื้อแร่” ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้คือใช้ของมีคมสะกิดตรงที่เรียกว่า “เนื้อแร่” ที่ปูดออกมาก็จะพบว่าเนื้อภายในเป็น “สีนากหรือสีจำปา” ตามแบบฉบับเนื้อพระกริ่ง ของ สำนักวัดสุทัศน์ ที่สำคัญพระเนื้อแร่นี้ จะมีความ “แข็งแกร่ง” คือ แตกหักหรือชำรุดได้ยากกว่าเนื้ออื่น ๆ ซึ่งเรื่องนี้เคยมีคนขี้สงสัยทำการ หักพระเนื้อแร่ เพื่อดูเนื้อภาย ในก็ต้อง ใช้แรงมาก ปรากฏว่าภายในองค์พระเป็นโพรงมีลักษณะเป็น รูปเศษโลหะ และมีร่องรอยการไหลของผงนวโลหะที่ละลายผุดเป็นสายจึงทำให้เนื้อพระ แข็งแกร่ง ส่วนพระบางองค์ที่ผสมผงเกสรหรือผงนวโลหะน้อยก็จะมีสีสันเป็นธรรมชาติของเนื้อ ดินเกาะยอเช่น “สีแดงแบบอิฐ, สีขาวนวลที่เรียกว่าพิกุล, สีครีม, สีชมพู, สีน้ำตาล ไหม้ ฯลฯ” เป็นต้น บางองค์ก็ปรากฏพรายน้ำซึ่งก็คือ ซากพืชซากสัตว์ ที่ทับถมอยู่ในดินนับล้าน ๆ ปีนั่นเองและเมื่อมีพระ “เนื้อพิเศษ” ดังกล่าวและมีน้อยกว่าเนื้ออื่น ๆ เช่น “สีดำ, เนื้อแร่” หรือ “ช็อก โกแลต” กลายเป็นเนื้อนิยมราคาก็ แพงขึ้นจึงทำให้คน “คิดคดคิดชั่ว” นำพระไป “ราดสี” แล้วนำเข้า “เตาไมโครเวฟ” เพื่อทำให้เป็น “เนื้อสีดำหรือช็อกโกแลต” พอนำออกขายก็จะได้ราคา มากขึ้น...แต่ขอโทษครับ !!! แม้จะมีความพยายามเช่นไรแต่ก็มี พิรุธมากมาย คือเนื้อพระ จะ ฉ่ำเยิ้ม มีรอยแตกระแหงชำรุดง่ายที่เกิดจากการเร่งความร้อนนั่นเองซึ่งเมื่อเร็ว ๆ นี้มี หนังสือพระเครื่องฉบับหนึ่ง (ขอสงวนนามเพื่อป้องกันการฟ้องร้อง) ทำตัวเป็นผู้รู้ว่า พระเนื้อแร่ เป็นพระที่นำมา เผาใหม่ พร้อมมีการอ้างภาษาอังกฤษให้ดูน่าเชื่อถือโดยบอกว่าเป็น เนื้อแร่ที่ ละลายบนผิว นั่นก็คือการบิดเบือน “ข้อมูลและข้อ เท็จ จริง” อย่างเห็นได้ชัดเพราะในความเป็นจริงแล้ว “พระ ๒๕ ศตวรรษเนื้อดิน” ที่เรียกว่า “เนื้อแร่” เกิดจากเหตุผลดังที่อธิบายมาแล้วไม่ใช่ “เนื้อแร่” อะไรที่ไหนทั้งนั้นเป็น “ผงตะไบ นวโลหะ” ที่นำมาผสมเมื่อถูกความร้อนสูงจึง “ละลายกลายเป็นของเหลว” แผ่ซึมไป ทั่วผิว พระนอกจากนี้พระบางองค์ที่มี “การกดพิมพ์ เบาไป” เนื้อก็จะไม่แน่น “ผงตะไบนวโลหะที่ละลาย” ก็จะซึมแผ่เข้าไปในเนื้อทำให้เกิด เป็น “สีดำ” หรือ “ช็อกโกแลต” ส่วนพระบางองค์ที่ถูก “ความร้อนน้อย” ก็จะทำให้มี “ขนาดใหญ่” เพราะเกิดจากการ “หดตัวน้อย” รวมทั้งผงตะไบนวโลหะก็ไม่ละลายจึงกลายเป็น “มวลสาร” แทรกอยู่ในเนื้อพระ ดังนั้นการ “บิดเบือนข้อมูล” จึงเป็นการแสดงถึง “ภูมิปัญญาที่ต่ำ” โดยไม่พิจารณาจาก “ข้อเท็จจริง” ตามหลักการและเหตุผลพร้อมไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้ อื่นจึงถือว่าเป็น ผู้ที่มี “วิสัยทัศน์” ที่คับแคบโดยแท้ เรื่องราวของ “พระเครื่องฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ” นี้ออกจะยืดยาวแต่สาระของความเป็นจริง ถ้าได้ศึกษาไว้บ้างรับรองว่าท่าน “ผู้อ่านความ จริง..อ่านเดลินิวส์” จะ “ไม่ เสียเปรียบต่อการสะสม” แน่นอน.

รายละเอียด

พระเครื่องฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ
อีกประการที่มีการบิด เบือนข้อมูลคือในระยะหลัง ๆ ที่พระเครื่องฉลอง “๒๕ พุทธศตวรรษ” ได้รับความนิยมศรัทธาจากสาธุชนแล้วก็มีการจัดแบ่ง “เนื้อพระ” พร้อม “พิมพ์ทรงพระ” ให้เป็นเนื้อและพิมพ์ นิยมมากขึ้นเพื่อรองรับเนื้อ “ทองคำ, นาก, เงิน” ซึ่งเป็นที่นิยมมากที่สุดตามลำดับโดยแบ่ง “เนื้อชิน” ออกเป็น “พิมพ์ มีเข็ม” นิยมมากกว่าพิมพ์ “ไม่ มีเข็ม” ตามที่ทราบกันดีอยู่แล้ว ส่วนทางด้าน “เนื้อดิน” ก็มีการจำแนก แตกสาขา ความนิยมออกโดยจัด “เนื้อสีดำ” เป็นเนื้อที่ได้รับความนิยมที่สุดชนิดเคยได้ยินว่ามีคน เช่าบูชาไปถึงองค์ละ ๔-๕ พันบาท เลยทีเดียวจากนั้นก็จัด “เนื้อสีช็อกโกแลต” ได้รับความนิยมรองลงมาและ “เนื้อแร่” ก็ได้รับความนิยมในระดับเดียวกับ “เนื้อช็อกโกแลต” ส่วนเนื้ออื่น ๆ ก็ได้รับความนิยมรองลงมาโดยมี รายละเอียดปลีกย่อย มากมายทั้งที่เป็นพระที่สร้างในพิธีเดียวกัน

สำหรับพระฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ “เนื้อดิน” ที่มีการบิดเบือนกันก็คือ “เนื้อและสีพระ” ตลอดจน “ขนาดพระ” เพราะว่าพระที่เป็น “เนื้อดิน” สร้างด้วยกรรมวิธี “การเผา” เช่นเดียวกับพระเครื่องโบราณชนิด อื่น ๆ เช่น “พระคงลำพูน, พระ รอดลำพูน, พระนางพญาพิษณุโลก ฯลฯ” ในบันทึกการจัดสร้างระบุไว้ว่า “วัสดุที่ ใช้สร้างพระเนื้อดิน ทั้ง 2 พิมพ์ (พิมพ์เขื่องและพิมพ์ย่อม) ประกอบด้วยดินที่ขุดจากฝั่งทะเลสาบตำบลเกาะยอ จังหวัดสงขลา เพราะดินบริเวณนั้นมีลายเป็นพรายน้ำในตัว มีสีเหลือง นวลและละเอียดคล้ายกับพระเครื่องสมัยโบราณอย่างเช่น “พระบึงสาม พัน” ที่ ทำปลอมได้ยากนอกจากนี้ยังมีส่วนผสมอื่น ๆ อีกคือ ผงเกสรดอกไม้ ๑๐๘ ชนิด ว่านต่าง ๆ ดินจากหน้าพระอุโบสถของจังหวัดต่าง ๆ จากนั้นยังมีดินจากบริเวณที่จะสร้างพระพุทธรูปพุทธมณฑล ดินจากปูชนียสถาน ๔ แห่งในประเทศอินเดียเช่นที่ ประสูติ, ตรัสรู้, แสดงปฐมเทศนาและปรินิพพาน รวมทั้งผงจากพระเครื่องโบราณที่ชำรุด เช่น ผงพระสมเด็จ, นางพญา, พระรอด, พระ ขุนแผน, ผงนวโลหะ ซึ่งเมื่อสร้างเสร็จได้นำเข้าเตาเผาด้วยความร้อนสูงจึงปรากฏว่ามีสีแตก ต่างกัน เช่น สีดำ, เทา, ขาวนวล, พิกุลแห้ง, ครีม, ชมพู, น้ำตาลไหม้ ฯลฯ”

จากบันทึกการจัดสร้าง ที่ยกมากล่าวนี้แสดงให้เห็นว่า “พระฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษเนื้อดิน” มีหลายขนาดและหลากหลายสีที่ เกิดจาก “การเผา” เฉกเช่น พระเนื้อดิน โบราณที่มีขนาดและสีที่ แตกต่างกันอย่างเช่น “พระลำพูน” ทั้ง “พระคง, พระ บาง, พระเปิม ฯลฯ” และพระ บางองค์ที่ถูกความร้อนมากก็จะ “หดตัวเล็กลง” หรือพระบางองค์ที่ผสมผงเกสรหรือว่านมากไปก็จะกลายเป็น “สีดำ” และบางองค์ที่มี “ผงนวโลหะ” (ผง ตะไบจากชนวนพระกริ่งของสมเด็จพระสังฆราชแพและท่านเจ้าคุณศรีสนธ์วัด สุทัศน์) ผสมอยู่มากเมื่อถูกความร้อนสูงผงนวโลหะก็จะละลายแผ่ซึมเข้าไปในเนื้อพระ ทำให้เป็น “สีดำ” หรือหากถูกความร้อนมากผงนวโลหะที่ละลายก็จะผุดออกมาจับ ที่ “ผิวพระด้าน นอก” เป็น ปุ่มสีดำ ที่มีทั้ง ด้านและแวววาว โดยพระเนื้อนี้กลับ กลายเป็นที่นิยมกันมากโดยเรียกว่า “พระเนื้อแร่” ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้คือใช้ของมีคมสะกิดตรงที่เรียกว่า “เนื้อแร่” ที่ปูดออกมาก็จะพบว่าเนื้อภายในเป็น “สีนากหรือสีจำปา” ตามแบบฉบับเนื้อพระกริ่ง ของ สำนักวัดสุทัศน์ ที่สำคัญพระเนื้อแร่นี้ จะมีความ “แข็งแกร่ง” คือ แตกหักหรือชำรุดได้ยากกว่าเนื้ออื่น ๆ ซึ่งเรื่องนี้เคยมีคนขี้สงสัยทำการ หักพระเนื้อแร่ เพื่อดูเนื้อภาย ในก็ต้อง ใช้แรงมาก ปรากฏว่าภายในองค์พระเป็นโพรงมีลักษณะเป็น รูปเศษโลหะ และมีร่องรอยการไหลของผงนวโลหะที่ละลายผุดเป็นสายจึงทำให้เนื้อพระ แข็งแกร่ง ส่วนพระบางองค์ที่ผสมผงเกสรหรือผงนวโลหะน้อยก็จะมีสีสันเป็นธรรมชาติของเนื้อ ดินเกาะยอเช่น “สีแดงแบบอิฐ, สีขาวนวลที่เรียกว่าพิกุล, สีครีม, สีชมพู, สีน้ำตาล ไหม้ ฯลฯ” เป็นต้น บางองค์ก็ปรากฏพรายน้ำซึ่งก็คือ ซากพืชซากสัตว์ ที่ทับถมอยู่ในดินนับล้าน ๆ ปีนั่นเองและเมื่อมีพระ “เนื้อพิเศษ” ดังกล่าวและมีน้อยกว่าเนื้ออื่น ๆ เช่น “สีดำ, เนื้อแร่” หรือ “ช็อก โกแลต” กลายเป็นเนื้อนิยมราคาก็ แพงขึ้นจึงทำให้คน “คิดคดคิดชั่ว” นำพระไป “ราดสี” แล้วนำเข้า “เตาไมโครเวฟ” เพื่อทำให้เป็น “เนื้อสีดำหรือช็อกโกแลต” พอนำออกขายก็จะได้ราคา มากขึ้น...แต่ขอโทษครับ !!! แม้จะมีความพยายามเช่นไรแต่ก็มี พิรุธมากมาย คือเนื้อพระ จะ ฉ่ำเยิ้ม มีรอยแตกระแหงชำรุดง่ายที่เกิดจากการเร่งความร้อนนั่นเองซึ่งเมื่อเร็ว ๆ นี้มี หนังสือพระเครื่องฉบับหนึ่ง (ขอสงวนนามเพื่อป้องกันการฟ้องร้อง) ทำตัวเป็นผู้รู้ว่า พระเนื้อแร่ เป็นพระที่นำมา เผาใหม่ พร้อมมีการอ้างภาษาอังกฤษให้ดูน่าเชื่อถือโดยบอกว่าเป็น เนื้อแร่ที่ ละลายบนผิว นั่นก็คือการบิดเบือน “ข้อมูลและข้อ เท็จ จริง” อย่างเห็นได้ชัดเพราะในความเป็นจริงแล้ว “พระ ๒๕ ศตวรรษเนื้อดิน” ที่เรียกว่า “เนื้อแร่” เกิดจากเหตุผลดังที่อธิบายมาแล้วไม่ใช่ “เนื้อแร่” อะไรที่ไหนทั้งนั้นเป็น “ผงตะไบ นวโลหะ” ที่นำมาผสมเมื่อถูกความร้อนสูงจึง “ละลายกลายเป็นของเหลว” แผ่ซึมไป ทั่วผิว พระนอกจากนี้พระบางองค์ที่มี “การกดพิมพ์ เบาไป” เนื้อก็จะไม่แน่น “ผงตะไบนวโลหะที่ละลาย” ก็จะซึมแผ่เข้าไปในเนื้อทำให้เกิด เป็น “สีดำ” หรือ “ช็อกโกแลต” ส่วนพระบางองค์ที่ถูก “ความร้อนน้อย” ก็จะทำให้มี “ขนาดใหญ่” เพราะเกิดจากการ “หดตัวน้อย” รวมทั้งผงตะไบนวโลหะก็ไม่ละลายจึงกลายเป็น “มวลสาร” แทรกอยู่ในเนื้อพระ ดังนั้นการ “บิดเบือนข้อมูล” จึงเป็นการแสดงถึง “ภูมิปัญญาที่ต่ำ” โดยไม่พิจารณาจาก “ข้อเท็จจริง” ตามหลักการและเหตุผลพร้อมไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้ อื่นจึงถือว่าเป็น ผู้ที่มี “วิสัยทัศน์” ที่คับแคบโดยแท้

เรื่องราวของ “พระเครื่องฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ” นี้ออกจะยืดยาวแต่สาระของความเป็นจริง ถ้าได้ศึกษาไว้บ้างรับรองว่าท่าน “ผู้อ่านความ จริง..อ่านเดลินิวส์” จะ “ไม่ เสียเปรียบต่อการสะสม” แน่นอน.